Een half jaar geleden kreeg ik een appje van een oud-klasgenoot. Volgens mij ben jij degene die me kan helpen … Diezelfde avond zat ik al in de auto, het voelde alsof er snel gereageerd moest worden.

Na 30 jaar zaten we weer naast elkaar, net als vroeger in de klas. Het voelde ook direct weer goed en vertrouwd. Net als 30 jaar geleden. Elkaar aankijken en weten wat de ander wil zeggen, lachen om dezelfde dingen, voelen dat de intenties van de ander oké zijn.

Een paar jaar daarvoor hadden we nog eens afgesproken om samen een hapje te eten, maar daar is het toen ook bij gebleven. Natuurlijk werd er toen gedeeld, wat het leven ons had gegeven, maar ik miste daar een stukje diepgang. Zijn muurtje was er nog niet aan toe, om afgebroken te worden. Maar nu kwam zijn hele verhaal. Zijn pijn en verdriet, zijn boosheid en frustratie, zijn wanhoop en paniek over hoe nu verder.

Ik gaf hem terug, dat ik hem herinnerde als een hele vlotte, sociale en zelfverzekerde jongen. Herkende de volwassen man die nu naast me zat, totaal niet in het beeld dat bij mij was blijven hangen. Hij vertelde me dat hij zich nooit zelfverzekerd had gevoeld. Keuzes in zijn leven had gemaakt vanuit angst en onzekerheid. Hij wilde niet nog meer verprutsen, dan dat er al allemaal was mis gegaan …

Een aantal weken achter elkaar spraken we af. Probeerde ik erachter te komen, waar hij zichzelf zo had verloren. Maar telkens als we in de buurt kwamen van een van zijn pijnpuntjes, dook hij weg achter die hoge stapel stenen die hij rondom zijn hart had opgebouwd. Nog niet in staat om dit zelf af te breken.

Op mijn aandringen en op advies ook van zijn huisarts is hij toen met professionele groepstherapie gestart. Nu zijn we een half jaar verder. Heeft hij bij therapie ervaren dat hij niet alleen is. Dat er meerderen zijn die hun muurtjes opbouwen en proberen in stand te houden. Maar heeft hij ook gezien en ervaren, dat delen van wat iets met je gedaan heeft, je ook sterker maakt. Hij heeft geleerd dat hij zijn pijn mag voelen, het uiting en aandacht mag geven. Daardoor iets een plek mag geven, ondanks dat de pijn ervan niet verdwijnt. Maar die pijn wordt wel zachter, omdat deze geaccepteerd wordt.

Naast zijn therapie, zijn we nog wel een tijdje in contact gebleven. In deze gesprekken hebben we gekeken naar hoe hij leert om grenzen te stellen, zijn gevoel volgt in wat hij zelf zou willen. Met hem heb gekeken, naar wie hij werkelijk is. En toen de acceptatie er was dat hij eigenlijk een heel gevoelig persoon is, kon hij ook het totaalplaatje anders bekijken.

Eigenlijk ben ik heel erg trots op hem. Hij deelt de complimenten van zijn psychologe over zijn bijdrage en de mooie woorden in het groepsproces. Hij schreef: “Het was mooi omdat ik iemand anders kon helpen met mijn woorden, en ik voelde echt wat zij voelde. Het was duidelijk voor me dat het haar gevoel, haar verdriet was. Ik begreep vanmiddag wat jij dan bedoelt als je zegt dat je dankbaar bent.”

Ook gisteren deelde hij weer een succesverhaaltje. Het was open, vol emotie en heel hartverwarmend. Mooi dat hij nu kan uiten wat het met hem doet en dat met me wil en durft te delen. Mij eigenlijk daarmee laat weten, wat ik voor hem betekend heb en nog beteken.

Maar het mooiste is nog, dat ik hem kan vertellen dat het mij zo diep raakt, wanneer ik me realiseer hoe hij zijn hart heeft durven openen, nu ervaar wat dat voor hemzelf, maar ook voor zijn omgeving betekent. Hem mag vertellen wat het met mij doet, wat ik voel …

Ben jij er aan toe om jouw muurtje af te breken? Laat dan een berichtje achter via het contactformulier.