Een onverwacht gebaar
Enkele dagen geleden had ik een afspraak met een jongeman. Wanneer ik hem ophaal op het station, komt hij zwaaiend met een grote glimlach aangelopen. We hebben elkaar eerder die week online gesproken en de begroeting is erg hartelijk.

Wanneer hij mijn woonkamer binnenkomt, gaat meteen zijn tas open. Hij heeft zelf een kaarsenkandelaar gedraaid op een houtwerkbank. Met een kaarsje erbij. Door het gebaar springen de tranen in mijn ogen. Nu voelde ik al wel dat dit een bijzonder gesprek zou worden, maar deze zag ik even niet aankomen.

Terwijl ik thee zet, nestelt hij zich op de bank en neemt mijn woonkamer in zich op. Ik laat hem even, blijf bewust in de keuken hangen. Wanneer ik later aanschuif met de thee, gaat het gesprek meteen de diepte in. Ik weet dat het gaat gebeuren, toch verbaast het me ook deze keer weer dat hij meteen heel veel met me deelt.

De mensheid bevrijden
Op de hoek van de bank ligt het boek Time Bender en de opstand van Anika Laroo.
Hij vraagt waar het over gaat. Ik vertel dat dit het tweede deel is van Time Bender en dat de schrijver Tijn Touber deelt uit de gesprekken die hij heeft gehad met de Taygetans, een volk dat buiten de aarde leeft en de mensheid hier helpt om zich te bevrijden van angst en onderdrukking.

Ik vertel dat deze boeken inzicht geven in de duistere spelletjes die zich buiten ons gezichtsveld afspelen. Daarmee word je aan het denken gezet over wat je nog wil of mag geloven.

Met tranen in zijn ogen kijkt deze jongeman me aan. “Wat ik niet begrijp, is dat er groepen mensen zijn, die anderen doelbewust klein willen houden en pijn willen doen…”.
Het raakt hem in heel zijn liefdevolle hart. Ik zie en voel zijn pijn, verdriet, ontreddering, onbegrip, verbazing en afschuw.

Mooiste inzicht
Ik leg even mijn hand op zijn arm. Kijk hem even diep in zijn heldere ogen. Het boek vertelt niet alleen maar pijnlijke dingen. Het vertelt ook dat wij als mensheid de macht hebben, alleen lijkt de mensheid zelf dat te zijn vergeten. “Wat is dan wat je meeneemt uit het boek?”, vraagt hij geïnteresseerd.

Ik vertel: “Iedereen heeft zowel licht (liefde, goedheid, vrede) als ook donker (angst, woede, verdriet) in zich. Wanneer we het donker proberen te vernietigen, dan blijft strijd altijd bestaan. Maar als we het donker durven aankijken en het omarmen met liefde en begrip, dan stopt de innerlijke strijd in ieder mens. Ik denk, als we die vrede in onszelf kunnen vinden, dat er geen oorlog meer is.

Jij en veel van jouw leeftijdsgenoten voelen die innerlijke strijd. Een deel wil groeien, iets goeds doen en alles op orde hebben. Een ander deel is bang, twijfelt of voelt zich leeg. Je denkt dat je jouw donkere stukken moet verslaan of weg moet duwen.

Het licht verschijnt
Maar het gaat er niet om het donker te overwinnen, om het te begrijpen. Het gaat erom te durven voelen wat er in je leeft. Ook de pijn, de onzekerheid en de woede. Als je op dat deel jouw licht kan laten schijnen, er niet meer over oordeelt, dan ontstaat er rust van binnen. Als je alle kanten in jezelf helemaal leert kennen, verdwijnt het gevecht in jezelf. Dat werkt door in alles, in de wereld om jou heen.

Vergeet niet dat wij het leven in onszelf dragen, het diepste duister en het grootste licht. Daar zit het stukje hoop wat het boek ons geeft. Wat als wij mensen weer durven zien, dat wij licht, liefde en vrede in onszelf kunnen vinden? Dat we licht, liefde en vrede zijn”.

Nadat ik uitgesproken ben, laat ik even een stilte vallen. De boodschap mag even landen. Terwijl ik naar hem zit te kijken, keert hij in zichzelf. Hij doet zijn ogen dicht en legt zijn handen op zijn hart. “Voel maar hoe vrede ook in jouw hart te vinden is. Weet dat je licht en liefde bent”. Ik geef hem tijd.

Thuiskomen bij jezelf
Wanneer hij zijn ogen opent, kijkt hij me lang en doordringend aan. Hij vertelt, dat sinds onze eerste kennismaking hij meteen gevoeld heeft dat ik hem iets zou leren, al had hij op dat moment nog geen idee wat dat zou zijn. Maar wel dat hij voelde dat hij contact op moest nemen. “Wordt dat al wat meer helder nu?”, vraag ik hem.

Nog steeds kijkt hij me diep aan. Hij overweegt zorgvuldig zijn woordkeuze en neemt zijn tijd, voordat hij me zegt: “Jij bent mijn spiegel. In jouw ogen zie ik de liefde, het licht en de vrede die ik in mezelf zoek. In jouw ogen mag ik thuiskomen bij mezelf. Jij laat me zien wie ik werkelijk ben. Dank je wel”.

Zijn woorden raken mijn ziel. De tranen van dankbaarheid staan in mijn ogen. Heel even kijk ik naar boven en fluister ‘Dankjewel’ tegen alles wat ik niet kan zien, maar wel voel. “Welkom thuis”, zeg ik tegen hem. Wanneer onze ogen elkaar weer vinden, stromen langzaam zijn tranen van pure ontroering over zijn wangen.

Herinnering
Wanneer hij vertrokken is, blijft de stilte in huis gevuld met iets zachts, iets groots. Ik voel dat dit gesprek meer is dan de woorden. Het is een herinnering aan wie wij werkelijk zijn. Licht ontmoet licht. In dat samenzijn verdwijnt elke vorm van scheiding en is er alleen eenheid. Misschien is dat waar het allemaal om draait: elkaar herinneren aan het licht dat we zelf dragen, tot het vanzelf begint te stralen.