Vastgelopen
Vorige week had ik een gesprek met een jongeman. Na 12 jaar loopt hij vast in zijn baan. Niet omdat hij het niet kan, niet omdat het te moeilijk is, maar hij mist iets in zijn werk.

Wanneer ik wat doorvraag, dan hoeft hij alleen maar zaken te regelen, zonder daarbij diep na te hoeven denken over het hoe en waarom. Hij mist dus ruimte voor eigen inbreng, waardoor hij zich voor zijn gevoel ook niet kan ontwikkelen.

De verbinding mist
Hij mist verbinding met en interesse van zijn collega’s. Wanneer hij binnen loopt, neemt niemand de tijd om even te vragen hoe hij erbij zit. Wanneer hij zelf die vraag stelt, dan ‘gaat het altijd goed’. De werkdruk maakt dat iedereen door moet om de taken af te krijgen.

Zijn werkgever heeft geen idee hoe hij zich voelt. Maar bij mij durft hij het te laten zien. De tranen rollen vrijuit als ik hem vraag hoe hij dat dan volhoudt. “Niet dus, ik kan het niet meer. Ik heb me vandaag ziek gemeld, maar dat kwam dus als een totale verrassing. Terwijl ik hier al weken mee loop, maar niemand heeft iets gezien of gemerkt aan mij”.

Een herkenbaar verhaal
Zijn verhaal lijkt op dat van zoveel andere jongvolwassenen. Maar ook op mijn eigen verhaal. Bewust heb ik nu ruim tien jaar geleden, naast mijn werk in de horeca, gekozen voor een eigen coachpraktijk. Om op die manier meer en diepere betekenis te kunnen geven aan het leven van anderen en van mezelf.

Misschien voelde ik toen al dat de essentie van het leven niet is wat mij altijd is voorgehouden. Nadat ik alles in mijn leven kwijt was geraakt, kon ik zien dat het niet gaat over hard werken, iemand ‘worden’ en aanzien krijgen. Voor mij gaat het leven over liefde en betekenisvol zijn.

Zoekende jongvolwassenen
Vanuit eigen ervaring herken ik nu de processen waar veel jongeren in verdwalen. Ze missen de motivatie om te werken. Niet omdat ze lui zijn, integendeel. Maar omdat ze geen idee hebben hoe ze van betekenis kunnen zijn.

Als je jezelf niet mag ontwikkelen, niets kan leren, niets zinvols kan doen en iets kan bijdragen, dan raak je de motivatie vanzelf kwijt. Omdat ik zelf ooit zoekend was naar wie ik ben en wat mijn zielsmissie is, snap ik heel goed waar ze doorheen gaan.

De wereld verandert
Bij mij staat de deur altijd open voor de jongvolwassene. Ik vind het niet raar dat zij zoekend zijn. Zij voelen dat de wereld gaat veranderen, alleen niemand weet hoe het eruit gaat zien, ook ik niet. Maar dat het anders mag, dat is voor mij heel helder.

Misschien zie ik die ‘nieuwe wereld’ al wat langer op ons afkomen. Ik ben me daar al jaren op aan het voorbereiden, zonder precies te weten hoe het zal zijn. Maar dat mijn baan in de horeca daar niet meer bij paste dat voelde ik.

Wat mij helpt is dicht bij mezelf te blijven. Trouw zijn aan wie ik wil zijn in deze wereld levert me nog elke dag hele mooie verbindingen met anderen op. Dat geeft betekenis aan mijn leven, dat maakt mijn hart zo dankbaar. Die dankbaarheid vult mijn leven met liefde, dat is naar mijn mening waar het om gaat.