Wanneer ik de deur open doe, komt meteen die grote glimlach tevoorschijn. Zijn vriendelijke gezicht laat me zien dat hij blij is me weer te zien. Maar ik voel dat achter zijn glimlach wat verborgen zit, het komt straks wel. Ik nodig hem uit binnen te komen. Het weerzien is hartelijk. Eerst maar eens een bak koffie.

Uitgebreid kletsen we gezellig bij. Er is weer veel veranderd sinds onze laatste ontmoeting. Wanneer we weer alles bijgepraat hebben, vraag ik het hem maar gewoon: “Wat brengt je hier vriend?”

Een beetje verlegen begint hij te glimlachen. Hij beseft dat ik donders goed door heb, dat hij ergens mee zit. Ik plaag hem een beetje. “Dacht je nu werkelijk dat ik niet aanvoelde, dat er meer zou komen?” Hij beaamt dat dat ook redelijk naïef zou zijn. Ik nodig hem uit te vertellen, waar hij mee zit.

Hij vertelt me, dat hij overweegt om met z’n studie te stoppen. Maar dat zou dan de tweede studie zijn waar hij afhaakt. Hij durft met die boodschap niet naar zijn ouders toe. Ik vraag even verder. “Wat maakt dat je wil stoppen? Waar loop je vast?” Hij vertelt me dat hij de motivatie niet kan vinden. Met zijn diploma straks voelt het of hij terecht komt in een systeem, waarin hij niet terecht wil komen.

Hij voelt zich gevangen. “Waarom zit ik hierin, terwijl mijn hele lijf me vertelt, dat dit niet goed voor mij is?” Voor zijn gevoel zit hij helemaal klem. “Wat gebeurt er als je zo doorgaat?”, is de vraag die ik hem stel. Er komt geen antwoord. Pijnlijk is de reactie, wanneer ik na een stiltemoment met zachte stem het gevolg op tafel leg. “Dan komt die burn-out of wellicht nog erger vanzelf…” Zijn reactie zegt genoeg. Hij kruipt in elkaar van de waarheid van mijn woorden. Hij weet het wel. De tranen van dit besef mogen er even zijn.

Hij weet dat hij eigenlijk geen andere keuze heeft, omdat het gaat om zijn welzijn en gezondheid. Dat voelt voor hem als mislukken en falen, omdat hij niet aan de verwachting van zijn ouders en zijn omgeving voldoet. “Ik kan hen toch niet opnieuw teleurstellen?”

Ik ga met hem zoeken naar zijn ideaalplaatje, zonder eerst dieper in te gaan op dit gevoel. Hij vertelt me dat hij bezig is met wat belegging in aandelen, dat hij daar groot in wil worden. De eerste voorzichtige resultaten zijn binnen. Hij begint te stralen, wanneer hij me vertelt dat hij naar De Beurs in Amsterdam wil, om daar de sfeer te proeven.

“Daarbij wil ik reizen en vrij zijn”, vertelt hij me. Ik zie hoe hij opfleurt, wanneer hij me over zijn droom vertelt.

“Wat heb je nodig, om voor jouw eigen toekomst te durven kiezen?” vraag ik hem. Zijn eerste reactie is dat hij de goedkeuring van zijn ouders nodig heeft. Met een milde glimlach kijk ik hem aan. “Wat heb jij van jezelf nodig? Volgens mij ben je volwassen.” Ik daag hem uit.

Hij beseft dat hij de enige is die zijn negatieve gevoelens om kan draaien naar positieve. Het gaat om lef, durven en doen. Dromen volgen. Anders verandert er niets, is de conclusie die hij na een tijdje trekt.

Ik vraag hem zijn ogen dicht te doen. “Ga ontspannen zitten en leg je beide handen op je hart”, vraag ik hem. Ik neem hem mee in een meditatie waarbij hij al zijn negatieve energie af mag voeren door zijn voeten naar moeder Aarde. Even later, vraag ik hem zijn volledige aandacht te richten op zijn kruin. “Haal de liefdevolle krachtige energie vanuit het universum maar op, die gaat jou helpen om de goede stappen te kunnen zetten”. Aan de verandering van zijn gezichtsuitdrukking zie ik dat het veel met hem doet.

Wanneer hij terug is in het hier en nu, vraag ik hem wat hij ervaren heeft. Hij vertelt me dat hij volledig warm werd van binnen. “Wie was er bij je vriend?” Even kijkt hij verbaast naar me hoe ik dat weet, maar hij vertelt me dat zijn moeder er is om hem te steunen. Mijn glimlach wordt alleen maar groter.

Ik geef hem de contactgegevens van twee jonge ondernemers die ook hun eigen pad hebben gekozen, maar wel succesvol zijn. “Laat je maar inspireren jongen, besef dat het kan en dat jij een keuze mag maken voor jezelf!” is mijn boodschap naar hem.

Het afscheid is warm en we spreken af om in contact te blijven. Zijn appje wat hij later die dag stuurt raakt me. “Bedankt Arno voor de fijne middag en de energie die jij me geeft!😘“

Heb jij ook het gevoel dat je klem zit? Maar vertellen jouw gedachten dat je niet voor jezelf mag kiezen, wat de reden dan ook is… Ik ga graag naast je staan, omdat ik energie haal uit jouw persoonlijke en mentale groei. Ik help je om voor jezelf te kiezen, om jezelf te mogen zijn.